Het grote meer

Het meer is groot en in het meer wonen diverse wezens en dieren, zoals meermensen, wierlingen en een reuzeinktvis. Meestal vinden leerlingen het bij klaarlichte dag fijn om daar rond te hangen, of huiswerk te maken. Een duik zal iemand niet snel wagen, door de wezens die erin te vinden zijn.

Toegang: vrij, maar meestal is het niet druk
Regels: vrij

(( dit topic is nu even gereserveerd voor Danny en Hanna, het is nu precies 21.30 ))

Hanna had haar lange zwarte jas weer aan, met capuchon op. Ze wilde niet dat iemand haar zou herkennen, ookal kwam er rond deze tijd bijna nooit iemand. Ze liet zich zakken onder een grote boom en wachtte geduldig op de creep die komen zou.

Danny kwam aangelopen. Hij zag al een omtrek zitten, maar kon niet zien wie, dus liep erop af. 'Danny,' zei hij, omdat hij verwachtte dat het 'de zwadderaar' was, en hij zou zijn naam vertellen.

Hanna schrok zich rot en als automatisme pakte ze haar stok en sprak een spreuk uit. 'DEPULSO!' riep ze met haar spreuk op hem gericht. Depulso is een spreuk waarmee je iemand een behoorlijke optater geeft. Hanna keek naar wie het was. 'O wacht jíj bent het.' zei ze zuchtend. Een excuus kwam er niet uit, ze vond dat dat niet nodig was bij hem.

Danny schrok zich ook kapot, en voelde zichzelf een stukje naar achter 'schieten'. 'Hmm, ook hallo.' Hij zette een stap naar voren, zodat hij haar gezicht kon zien.

'Zeg eens waarom je me wou spreken, je had ook gewoon je naam kunnen zeggen, dan weet ik de naam van die irritante gladjanus die geen staarwedstrijden kan winnen, in plaats van zo geheimzinnig afspreken.' zei ze.

(rape rape rape!)

'Dat vraag ik me ook af.' Hmmpf, degene die jouw enge blik wél langer dan 5 minuten kan aanstaren krijgt van mij een troffee. Hij ging ongeveer 1,5 meter voor haar zitten.

'Dus.. zeg je naam maar en dan kan ik weer gaan.' zei ze kil. Ze had haar toverstok nog steeds vast in haar zak, voor het geval het ventje vervelend zou gaan doen.

'Sorry, mevrouw, dat ik uw tijd verspil met mijn irritante en onnozele daden.' Hij wilde gewoon praten, een beetje nieuwe mensen leren kennen.. Hij zuchtte even. 'Danny, zoals ik al zei.' Hij stond op en liep weer in de richting van de school.

Hanna zei niets en bleef gewoon zitten waar ze zat. Ze kon de jongen, die dus Danny bleek te heten, echt niet uit staan. Zacht begon ze te zingen, wat ze niet vaak meer deed eigenlijk, ook al kon ze het goed. Het zachte gezang werd steeds harder, zonder dat Hanna het doorhad.

Toen Danny aan de rand van het stuk tussen de school en het meer was, hoorde hij haar zingen. Hij bleef staan, en luisterde. Ze had, wat hij nooit verwacht had, een mooie, zachte stem.

Hanna zong vrolijk door, met haar ogen gesloten dus ze wist niet dat iemand meeluisterde, wat ze normaal nooit zou willen. Ze wilde liever niet dat mensen wisten dat ze zong, straks gingen ze nog denken dat ze in een of andere popgroep wilde. (( ahahahha oke sorry ))

Hermelien ging vlakbij het meer zitten en zuchte. Ze sloot haar ogen en genoot van de zon.

(Ahahhaa XD)

Danny zuchtte. Hij had nog nooit veel moeite moeten doen voor een meisje, en vaak vond hij hen niet eens echt leuk. Waarom moest dan juist het meisje die hem heel erg aansprak zo lastig te bereiken zijn? Danny bleef luisteren.

(( honey, het is 21.30 en je moet mij wel horen aangezien ik quite hard zing ))

Danny zuchtte. Hij had nog nooit veel moeite moeten doen voor een meisje, en vaak vond hij hen niet eens echt leuk. Waarom moest dan juist het meisje die hem heel erg aansprak zo lastig te bereiken zijn? Danny bleef luisteren.

Hanna zong het lied uit en zuchtte daarna diep. Ze wilde haar zang graag met de wereld delen, maar ze dacht er steeds aan wat voor reacties ze zou krijgen als ze het openbaar zou maken. Dat was dan ook al die jaren de reden geweest dat ze het verborgen had gehouden.

Danny liep toch maar weer terug naar het meisje waar hij nog steeds de naam niet van wist. Hij stapte achter een boom vandaan, het schijnsel van de maan in, en keek naar haar. 'Je hebt een mooie stem..' Hij glimlachte een klein beetje. Dit was zijn laatste poging tot contact krijgen met haar.

Hanna schrok, maar dit keer zonder haar toverstok er bij te betrekken. 'H-h-heb je het gehoord?' zei ze, nog steeds geschrokken. Niemand mócht het horen, des noods zal ze een spreuk uitspreken zodat hij het zou vergeten.

Hij knikte. 'Is dat.. erg? Ik vind eigenlijk dat .. je er iets mee zou moeten doen.' Hij ging tegen de boom aan zitten met zijn rug, met zijn gezicht richting 'het meisje.'

Hanna stond op en verhief dit keer haar stem. 'JA DAT IS ERG JA EN NEE IK GA ER NIKS MEE DOEN!' Ze liep weg en ondertussen riep ze nog: 'Laat me met rust!'

Hij zuchtte en sloot zijn ogen. Ik ben beter in vijanden maken dan vrienden, jezus.