Draco's en Elysia's expeditie.

sexpeditie O_O
grapje T_T


alleen ELysia en draco en dooddoeners HAHA

'Wauw, je bent wel heel moedig he,' zei Elysia spottend, waarna ze als eerste het bos inliep. Alsof dooddoeners alleen de eerste persoon zouden aanvallen. Nee, als er dooddoeners waren dan was iedereen die in de buurt liep zo goed als dood. Aansteller.

"Ja." Draco ging nu naast haar lopen."We kunnen lumos niet gebruiken, want nox duurt te lang, en dan kan je jezelf niet meer verdedigen," mompelde Draco, terwijl hij iets probeerde te zien in het donker. Hij snoof.

"Oh dus je maakt je wel zorgen over dooddoeners?' vroeg Elysia met een spottende toon, doelend op zijn angst voor spinnen eerder die avond. .. Wonder when he would run away harder. Half over de takken op de grond struikelend liep Elysia verder, en alhoewel lopen hier moeilijk bleef ging het steeds een stukje beter. Gelukkig.

"Mij zullen ze niet vermoorden. They know me." hij liep stevig door, terwijl hij soms een plantje plukje, er even naar keek, en het weer achteloos achter zich neer gooide. Hij leunde even tegen een boom. een einde verderop kraakte iets.

Elysia schoot in de lach, al was het meer een spottend lachje dan omdat ze iets grappig vond. 'Oh please, je wilt me toch niet vertellen dat je dooddoeners vertrouwt? Wees eens niet zo naief Malfoy.' Eens slecht, altijd slecht. Aanhangers van Voldemort waren gewoon zijn slaafjes, niets meer en niets minder.

Hij haalde zijn schouders op. Hij wist heel goed waarom ze hem niet zouden vermoorden. Voldemort zou er niet blij meezijn - niemand zou ooit de diamant meer kunnen krijgen, hooguit Perkementus. Maar stel dat ze hem wel vermoorden, omdat ze denken dat de diamant in zijn zak zit? Dat ze hem dan gewoon mee kunnen nemen. Hij beet op zijn lip, en draaide zich acuut om. Hij had verwacht iemand te zien die hun achtervolgde, maar er was niemand. HIj had toch duidelijk iets ge hoord.

Elysia gaf Draco gelijk een duw met haar elleboog toen hij begon te panikeren. 'Stop it!' zei ze kwaad. 'Hou alsjeblieft op met dat overhysterische gedoe,' siste ze daarna. Waarom werd ze niet gewoon met iemand het bos ingestuurd die wel logisch kon nadenken? Ze zaten in een bos. Wat zat er in een bos? Dieren, right. Geen wonder dat je gekraak hoorde.

Hij grinnikte om haar uitbarstig."Ja, mama." Het was waar: ze klonk als zijn overbezorgde moeder. Het gekraak klonk dichter bij, maar Draco weerhield zich er van om om te kijken. Ze stonden nu op een heuveltje, en Draco verstijfde toen hij stemmen hoorde die uit de heuvel leken te komen. Hij ving flarden op. 'diamant..' 'die jongen..' 'vermoorden?' 'makkelijk..' Hij deed een stap naar achter, wat een luid gekraak veroorzaakte.

Elysia deed Draco na, al zag hij het niet. Nouja, ze maakte de bewegingen die hij waarschijnlijk had gemaakt, maar dan overdreven. Ook zij hoorde de stemmen, maar door haar acteerkunsten hoorde ze alleen nog iemand "makkelijk" zeggen. 'Draco, stil toch,' siste ze zo zacht als ze kon. Wat bezielde Snape om hen het bos in te sturen. Fout. Wat bezielde hem om háár het bos in te sturen?

"Sorry," fluisterde hij zo zacht mogelijk terug. Hij klemde zijn hand zo stevig mogelijk om zijn toverstaf. De stemmen waren opgehouden, en onder hun kraakten takjes."run." siste Draco naar Elysia, toen twee lange donkere gestaltes met maskers te voorschijn kwamen achter de heuvel. Een van de twee schoot roden vonken door het bos, en bijna direct stonden er twee andere dooddoeners achter hun.

Gelijk toen Draco het bevel gaf om te rennen begon Elysia te rennen zo hard als ze kon, totdat ze struikelde. Even leek ze te vallen maar net voordat ze viel wist ze zichzelf te herstellen en rende ze verder. De korte vertraging zorgde ervoor dat de dooddoeners dichterbij gekomen waren, maar nog niet ver genoeg, al zag ze allemaal verschillende kleuren stralen langs haar schieten.

Draco draaide zich om en begon ook te rennen."Dat is hem, de diamant jongen! Jullie - achter hem aan!" Er vlogen verschillende vervloekingen over hem heen. Draco keek om, en twee dooddoeners renden achter hem aan. Wie zouden het zijn? Draco vuurde wat vervloekingen terug, maar die werden afgeweerd. Draco bleef doorrennen. Toen hij op zij keek zag hij in de verte Elysia's haren wapperen.

Wie zou er nu nog zeggen dat ze Draco niks aan deden, mhh? Zo snel als ze kon rende Elysia verder, al had ze steken in haar zij van het rennen. Een hoop gevloek was hoorbaar achter ze maar ze gaf er vrij weinig om. Toen er opeens een dikke boom stond twijfelde ze niet en stapte ze met een snelle sprong erachter, haar adem inhoudend. Ze zaten achter Draco aan, misschien zou dit werken. Misschien zou ze dan de kans hebben terug te gaan om Snape te waarschuwen. Of Perkamentus. Dat was een beter idee.

Draco sprong achter een boom, en beet op zijn lip. Hij had de dooddoeners iets achter zichgelaten. Hij keek om. In de verte kwamen ze aan, en ze keken zoekend. Ze zagen hem dus niet. Draco twijfelde niet."PARALITES!" een rode straal kwam in de borst van de linker dooddoener. Deze viel met een doffe dreun op de grond. De andere dooddoener wierp er even een blik op, maar had Draco in de gaten gekregen. Draco zette het op een lopen, terwijl de vervloekingen om zijn oren vlogen. Stel dat het zijn vader was? Of de moeder van Melaine? Zijn vader was onmogelijk, tenzij hij onder invloed van de imperiusvloek was. Draco schudde dat idee van zich af. Onmogelijk. Ze zouden zijn vader nooit zo dicht bij hem in de buurt laten komen. Hij dook weg voor wat vervloekingen.

Elysia sloeg met haar hand tegen haar hoofd. Draco verpestte alles. Nu waren ze toch gestopt waar zij ook gestopt was. Nouja, iets erlangs waar Draco stond. What to do? Uit een reflex draaide ze zich om, richtte ze op degene voorop en ging ze klaar staan om daarna weg te rennen. 'Expelliarmus!' riep ze, waarna de toverstok van een van de dooddoeners wegvloog. Dat werd een zoektoch hier in het donker. Daarna rende ze zover het bos in dat er niks te zien was en liet ze zich op de grond vallen. Straks, wanneer ze zeker was dat het veilig was, zou ze wel hulp zoeken. Nu had dat vrij weinig zijn.

Draco rende zigzachend overal door heen, geen idee waar hij nu was. Hij keek om, en vuurde een spreuk terug. Toen remde hij opeens af. Voor hem was een enorme rotswand. Achter hem was een dooddoener, die er op uit was om hem te vermoorden. De dooddoener stond nu ook stil. Draco stapte wat heen en weer, maar de dooddoener liet zich niet afleiden. Hij vuurde een vervloeking af op Draco, die een pijnscheut in zijn schouder voelde. Hij ging even door zijn knieen, maar stond gauw weer recht op. Zijn blik bleef op de dooddoener gericht die nu zijn toverstaf hief. Draco deed het zelfde.

Toen Elysia een beetje op adem was gekomen stond ze weer op en liep ze in de richting waar gepraat vandaan kwam. Ze had geen flauw idee waar Draco was, en nog erger, waar de uitgang van het bos was. 'Lumos,' fluisterde ze, waarna haar toverstok licht begon te geven. Als dooddoeners haar zouden vinden, deden ze dat ook wel zonder het licht. Minder snel, maar ze zouden het doen. En zo had ze tenminste een kans op ontsnappen.

De eerste lettergregen schoot uit de keel van de dooddoener, maar hij stopte even."Avada-" Draco wist dat de twijfel niet lang zou duren, en hij had gelijk. Toen de dooddoener opnieuw aan zijn spreuk begon, reageerde Draco vliegensvlug. Hij zwaaide zijn toverstaf omhoog en de woorden schoten uit zijn mond voordat hij er erg in had."Avada kedavra!" een groene lichtstraal schoot uit zijn toverstaf. Draco had niet verwacht dat hij zo sterk zou zijn om dit voor elkaar te kunnen krijgen. De groene lichtstraal raakte de dooddoener in zijn linkerschouder, en direct schoot er een gevoel van foutheid door Draco heen. De dooddoener zakte in elkaar, en het masker gleed van zijn hoofd af.

De stilte in het bos was bij wijze van spreken hoorbaar en Elysia had de doodsvloek dan ook niet gemist. Het voelde alsof alle kleur uit haar gezicht wegtrok, alsof ze meer weghad van een sneeuwpop dan van een normaal mens. Het duurde even voor ze zich weer kon bewegen maar toen het lukte begon ze gelijk te rennen. 'DRACO!?!' riep ze, zo hard als ze kon. 'MALFOY, WAAR BEN JE?!' Op wie was het uitgesproken? Wie lag er nu levenloos op de grond? Was het.. Draco? Wie anders?

Draco slaakte een hartverscheurende schreeuw. Draco spoot als een gestoorde rode vonken in het rond. De lucht in, links het bos in, rechts het bos in. Zelfs tegen de rots want. Draco knielde bij het dode lichaam neer, en greep met zijn vuisten het gewaad vast."N-niet d-dood zijn, V-vader. N-nee." tranen biggelden over zijn wangen. Hij klampte zich stevig vast aan het dode lichaam van zijn vader."nee. nee."

Elysia kromp ineen toen ze Draco's gil hoorde. Als hij nog niet dood was, ws hij dat dan nu? De rode vonken zouden een hoop verklaren. 'DRACO!?!?' riep ze nog een keer, al zou dat vrij weinig zin hebben als hij dood was. 'DRACO ANTWOORD! NUUU!' Elysia hoorde hoe haar stem oversloeg maar ze gaf er totaal niks om. Hoe kon ze ook ooit zo stom zijn om weg te gaan? Godgodgod waar is Snape als je hem nodig hebt?!

Draco hoorde Elysia schreeuwen."H-HIER." wist hij uit te brengen. Hij schudde met het levenloze lichaam."nee." hij bleef het herhalen. Hoe kon hij zo stom zijn? Hij kon het niet weten, toch? Hij kon niet verwachten dat zijn eigen vader van plan was hem te doden. Dit kon niet waar zijn. Er waren zoveel opties waarom zijn vader het gedaan had, maar Draco's gedachten werkten niet meer. Ongelofelijk. Hij spoot weer een rode vonk door het bos.

Net toen Elysia op het punt stond naar Draco toe te rennen voelde ze twee armen haar polsen vastpakken. Een schelle lach volgde. Bellatrix. 'Laat me los!" riep Elysia kwaad. Als er iemand was die ze niet wilde zien, zeker niet nu, dan was het Bellatrix. En loslaten deed ze. Gelijk rende Elysia verder naar Draco. Het was vreemd dat Bellatrix haar losliet, te vreemd. Er klopte iets niet. En iets zei haar dat ze hier snel wegmoesten. Doordat ze rende en tegelijkertijd achterom keek kreeg ze Draco iets te laat in de gaten en botste ze tegen hem op. 'SORRY!" riep ze, iets te hard, vergeten dat ze nu weer normaal kon praten. Pas toen merkte ze Draco's lijkwitte gezicht op. 'Draco wat-' Nog geen seconde later zag ze de dode Lucius liggen. 'Wat.. Huh.. Maar?' Verward keek ze Draco aan. Wat was er aan de hand?!

Draco keek met een betraand gezicht op naar Elysia."Ik.. ik kon er niets aan doen. Ik wist het niet. Er zat een masker voor." Hij keek weer naar het gezicht van zijn vader, en dook in elkaar. Hij wiegde zachtjes heen en weer, zoals iemand doet die moet kalmeren voordat hij gestoord word."Ik kan me nooit meer ergens vertonen. Ik zou altijd achtervolgd worden."