Draco's en Elysia's expeditie.

Elysia's ogen werden zo groot als ze maar konden worden. 'Je hebt hem..' Gelijk kapte ze haar zin af. Natuurlijk had hij dat. Maar daar zou ze nu niet over door gaan. Even bukte ze ook, ging ze troostend met haar hand over Draco's rug, totdat ze zich Bellatrix herinnerde. Een seconde later stond ze rechtop. 'Draco. We moeten weg,' zei ze, als een soort bevel. Gelijk begon ze aan zijn arm te trekken. 'We have to.'

"nee laat me met rust. Ik wil niet meer. Ik blijf hier tot ik verhonger. Of tot dat een beest me eet. Of totdat Bellatrix me vermoord." Hij snikte luidruchting en klamde zich nog steviger tegen zijn vader aan.

'DRACO!' riep Elysia kwaad, waarna ze met haar voet op de grond stampte als een kind dat zijn zin niet kreeg. 'Wat wil je nou? Wil je dat je vader stierf om niks?! NOU!?' vroeg ze, nog kwader dan eerst. Pure zelfmoord was dit. 'Lekkere zwadderaar ben jij, wees er maar trots op. Je vader zal vast trots zijn als hij weet dat je zelfmoord heb gepleegd.' Kwaad liep ze weg. Ze hoefde er niet bij te zijn als hij zijn eigen keel ging doorsnijden, dan zocht ze wel alleen naar de uitgang.

Draco werd wakker geschud toen ze begon over zwadderich. Hij sprong op, en rende achter haar aan."Ik kan hem toch niet zo achter laten, Elysia?" Hij probeerde haar bij te houden."Misschien verminkt Bellatrix hem. Of erger." Hij trilde helemaal, en leunde tegen een van de bomen aan. Achter zich hoorde hij het schelle geluid dat Bellatrix' stem zou moeten zijn."Kom hier dan, pussies!"

'Wat wil je dán Draco? We zijn niet sterk genoeg om hem te dragen, niet als we hier nog heelhuids willen wegkomen.' Kippenvel kwam tevoorschijn op Elysia's huid na Bellatrix lach'. Het wende nooit. 'We kunnen hem niet meenemen, dat kan niet. Bellatrix heeft wel iets beters te doen dan haar schoonbroer verminken. Besides, hij is dood, hij heeft geen kans meer om te leven. Wij wel. Wil je die dan óók verspillen!?' Even dwaalden haar ogen af naar de plaats waar Bellatrix' stem vandaan kwam, maar gelijk daarna keek ze Draco weer recht aan. 'Nou?"

Draco haalde zijn schouders op en liep door. Hij begon langzaam te rennen, zodat ze sneller bij de rand van het bos zouden komen."Waarom komt die mongool van een perkamentus niet als je hem nodig hebt. Bellatrix haalt ons in, no matter what." haar stem klonk steeds dichterbij."we moeten het gevecht aan gaan, Elysia. Als ze ons in de rug aan valt zijn we kansloos."

'Nee. DRACO!' zei Elysia bijna wanhopig. 'We kunnen haar niet aan, dat lukt ons niet, ook niet met twee. Ze is niet alleen,' Ze rilde even. 'Keep hiding.' Zo voorzichtig als ze kon liep Elysia telkens van boom achter boom, naar weer een nieuwe boom. Ze had geen flauw idee waar Bellatrix was, en dat was maar goed ook. Dan was ze in ieder geval niet te dichtbij. Toch?

Draco mompelde iets onverstaanbaars en deed het zelfde als Elysia."Ik wil terug naar de school. Waar is die verdomde school als je hem nodig hebt?" Hij stampte in de grond. De schelle lach kwam dichterbij, en Draco verwachte dat ze elk moment te voorschijn zou komen. Elysia had gelijk. Ze zouden hun niet aan kunnen. Ze hadden geluk dat ze het tot nu toe overleefd hadden. Opeens kwam er een gestalte tussen de bomen te voorschijn. Draco hield zijn adem in, en zijn toverstok stevig in zijn hand geklemd.

De rattenkop die tevoorschijn kwam was, zelfs al was het donker, niet te missen. Peter Pippeling. 'Draco..' Elysia zei het zo zacht dat het zelfs voor haar zelf niet hoorbaar was. Zonder nog te twijfelen richtte ze haar toverstok op hem. 'EXPELLIARM-' Op hetzelfde moment had Peter al een andere spreuk uitgesproken die ervoor zorgde dat Elysia een stuk naar achter door de lucht vloog en met een klap op de grond terecht kwam. Okay dit gaat neit werken. 'DRACO PAS OP!' riep ze toen Peter weer zijn toverstok klaarmaakte.

Draco maakte een ontwijkingsbeweging en hij voelde dat de spreuk rakelings langs hem heen suisde."Paralites!" Pippeling ontweek de spreuk, en vuurde ze terug. Pippeling was dom bezig, zag Draco. Hij concentreerde zich alleen maar op hem, niet eens op Elysia. Hij hoopte dat zij dat ook zou merken.

SNel stond Elysia weer op en zorgde ze ervoor dat Peter niks in de gaten had. Pas toen ze op veilige afstand stond ging ze weer klaar staan. 'Detentio!' riep ze, terwijl ze op Peter richtte. Meteen werd die in touwen gewikkeld. 'REN DRACO REN!' riep ze, zonder te wachten.

Draco kon het niet laten de in touwen gewikkelde dooddoener te verlammen met Paralites. Hij rende daarna achter Elysia aan. Door de bomen heen merkte hij dat het bos dunner werd, wat betekende dat ze bijna bij de rand waren. In de verte zag hij Zweinstein op doemen.

Elysia was bijna, bíjna opgelucht bij Zweinstein te zijn. Totdat opeens Bellatrix voor hun neus stond. Door de plotselinge verschijning kreeg ze bijna eeen hartaanval en kon het dan ook niet helpen om te gillen. Bellatrix zelf verroerde geen kik. 'Shhh, kindje toch. Je bent toch niet bang voor je eigen tante?" Een valse grijns ontstond op haar gezicht. So much for keeping it a secret. 'Voor mijn tante niet nee,' probeerde Elysia de schade nog te herstellen. Misschien, heel misschien, als ze bleven praten, kwam het nog goed, kwam iemand hen op tijd redden. Heel misschien.

Draco, die bijna van de schrik bekomen was dat Bellatrix voor hun neus stond, kreeg opeens te horen dat Bellatrix Elysia's tante was. Hij trok zijn wenkbrauwen op. Opeens richte Bellatrix zich op Draco. Een kille lach verscheen."Ik trof je vader vandaag nog. Net nog. Hij lach er nogal.. dood bij, vind je niet?" Draco's lippen bewogen langzaam."Ja, best wel." hij haalde diep adem. Hij mocht geen gevoel tonen waar bellatrix bij was."Arm jongetje toch. Nouja, je vader was toch een misselijk makende, ongehoorzame dienaar van Heer voldemort. Maar goed dat ik hem onder de imperiusvloek heb gebracht." Draco had het niet meer, en begon als een dolle bezweringen op haar af te vuren. Bellatrix danste vrolijk tussen de stralen door.

Toen Elysia doorhad dat met random spreuken gooien vrij weinig zin had besloot ze het maar anders aan te pakken en richtte haar toverstok in de lucht. 'PERICULUM!' riep ze, waarna er rode vonken naar boven spoten uit haar toverstok. Nu moest er toch wel hulp komen? Op dat moment was Bellatrix' schelle lach weer te horen. 'Je denkt dat ik alleen ben? Wat ben je toch naief.' Wat nou naief? Ze zouden met hulp sowieso beter af zijn.

Draco bleef zijn vonkenvuur afvuren op de voeten van Bellatrix. Een van de vonken brandde een gat in haar schoen, maar verder gebeurde er weinig."Paralitus!" een nieuwe spreuk uit zijn toverstok. Hij keek naar Elysia. Hij stond nu naast haar."Doe cruciatus, asjeblieft, Elysia. Ik ben niet sterk genoeg, ik durf het niet." hij hijgde en rolde over de grond om een toverspreuk te ontwijken.

Niks van wat er allemaal gebeurde leek echt tot Elysia's gedachten door te dringen, totdat Draco wilde dat ze de cruciatusvloek gebruikte. Op haar tante. Well, ze haatte haar tante, maar dan alsnog. Het maakte haar niet sterk genoeg voor de cruciatusvloek. Toch? Ze voelde hoe haar lichaam begon te trillen terwijl alle slechte herinneringen aan Bellatrix naar boven kwamen. Zonder er nog bij na te denken richtte ze haar toverstok op Bellatrix en hield hem daarna met beide handen vast. 'Crucio!' riep ze, waarna ze gelijk haar ogen sloot. Een luid gegil volgde. Niet loslaten, niet loslaten. ZE moest volhouden tot er iemand kwam, het moest. Wat als ze losliet? Ze waren zo goed als dood.

"Kom op Elysia, je kan het. Ik weet dat het zwaar is. Kom op." fluisterde Draco in haar oor. Hij schoot vonken richting de school. Bellatrix' schreeuw was ondoorgrondelijk, en Draco wenste dat hij zich kon afsluiten. Door de bomen heen zag Draco verschillende figuren aan komen. Hij vernauwde zijn ogen tot spleetjes. Al gauw werd hem duidelijk wie de voorste persoon was. Perkamentus.

'Draco! Ik hou het niet meer!" riep Elysia, terwijl de sterkte van de cruciatusvloek afnam. Langzaam verdween de straal en liet ze zich neervallen in de bladeren. Perkamentus kwam eraan, hopelijk waren ze snel genoeg om Bellatrix tegen te houden, die nu nog op de grond lag bij te komen. Elysia's ademhaling was nog steeds onregelmatig. Hoe konden dooddoeners dit dag in dag uit doen!?

Perkamentus spoot touwen om Bellatrix, die bijna was bijgekomen. Professor Banning, het afdelingshoofd van ravenklauw, knielde bij Elysia neer. Draco hijgde diep in en uit. Opeens voelde hij een zware hand op zijn rug. Hij keek opzij, in het gezicht van Snape. Hij trok Draco ruw mee, door het bos, naar een plek waar de anderen hen niet zouden kunnen horen.

Net nadat Banning naast Elysia was gaan zitten voelde ze opeens de grond onder zich verdwijnen. Hagrid. "Ik denk dat het allang bedtijd geweest is jongedame,' zei hij, grappend. Elysia glimlachte kort, nog steeds uitgeput. Ze merkte amper dat Draco werd weggetrokken, het bos in. 'Waar gaat....' De kans om haar zin af te maken kreeg ze niet echt, op de een of andere manier viel ze opeens in slaap. ((ja joh waar ga je heen?!?!?!?!))

Draco begon direct te foeteren."Hoe kon u ons het bos in laten gaan?" Snape beantwoorde zijn vraag niet en schudde hem door elkaar."Wat is er zojuist allemaal gebeurd, Malfoy? En probeer mij niet voor te liegen. Deze keer kom je er niet onderuit!" Draco trok zich los, en vertelde tot het moment bij de rotswand. Hij haalde diep adem, en Snape keek hem doordringend aan."Vertel het, Malfoy. Wat is er verder gebeurd?" Draco sloot even zijn ogen, maar hoorde toen een rustgevende stem, die hij altijd zo gehaat had."Severus, ik denk dat je Draco en mij beter even alleen kunt laten." Draco opende zijn ogen, en Perkamentus glimlachte naar Draco. Severus draaide zich in een keer om, en beende weg. Zijn gewaad wapperde om hem heen."Laten we even naar de ziekenzaal gaan. Ik verwacht dat Hagrid Elysia daar ook heen gebracht heeft." langzaam liep het tweetal richting zweinstein.