Ontmoeting van 'Hannah Albedil' en Danny

(oke XD volgens mij word dit echt zo'n moment dat Danny in de grond getrapt gaat worden, yay! XD)

Danny kwam aanlopen. 'Lumos.' (dat er zo'n lichtje komt weet je wel?!) Hij scheen rond, en zag 'Hannah'. Ze is het dus wel. Arm ding.

'Hoi Danny! Wat lief dat je gekomen bent!' zei Hanna overdreven. Ze moest het spelletje even mee blijven spelen.

Danny mompelde iets onverstaanbaars. 'Hannah, ik moet niks van je, sorry.' Hij draaide zich om, en liep richting de school.

Shit. 'Danny! Daar gaat het dit keer ook niet om! Het gaat om iets anders!' zei ze, in de hoop dat hij terug zou keren, anders zal alles mislukken.

Danny twijfelde. Hij bleef met zijn rug richting Hannah staan. 'Wáar dan om? Waarom stond dat dan niet zo in het briefje?' Hij voelde zich een beetje nijdig worden en draaide zich om. Zijn ogen stonden fel, en leken voor te spuwen. (ooeh danger XD) 'Je bent het lelijkste meisje op deze hele school, including die meisjes van Zwadderich. Op die ene.. Hanna na. En verder heb ik niks te zeggen.' Hij liep 2 passen verder, maar wel heel langzaam, want hij wilde haar antwoord horen.

'Ik wilde het met je over haar hebben..' zei ze. 'Ik weet meer over haar dan je denkt.' zei ze. Misschien kan ik hem zo om krijgen te blijven. Hoopvol wachtte ze op antwoord.

Hij schoot in de lach. Een vreugdeloze lach, meer gemeen. 'Ach meisje toch, Hanna blaast jou omver als ze alleen het woordje 'en' uitspreekt.'

'Daar gaat het niet om. Ik weet heel veel over haar. Ik weet ook dat jullie een ontmoeting hadden bij het meer, maar dat ze je met een snauw afwees. Ik heb informatie die je misschien zal willen weten, informatie die ervoor zal zorgen dat ze je wél ziet zitten.' Hanna had het idee dat het de goede kant op ging, eindelijk.

'Mmm nee, ik ben redelijk triest, dat moet ik toegeven ja. Maar zó triest om hulp te vragen over een meisje.. Nee, dat nog net niet. Hannah, geef het gewoon op, ga achter die euh.. Draco Malfidus aan, die ziet je vast wel zitten.' Terwijl hij dit uitsprak, kreeg hij steeds meer de drang om wél naar haar te luisteren. Zo 'lullig' als Hanna deed.. zo leuk was hij haar gaan vinden. Ernstig, eigenlijk.

'Ik zeg niks tot jij besloten hebt om echt naar me te luisteren. En ik weet dat je wel wilt dat ik het je vertel.' Hanna hoopte dat hij nu zou happen, anders deed ze plan B maar.

(ik wil plan B weten XD)

'Nee, toch bedankt.' Hij liep nu wel op normaal tempo richting de school. Maar voor hij daar was, duurde nog wel even. De holle boom was redelijk diep in het boos.

Hanna sprak een spreuk uit, zodat ze Hanna gewoon weer werd. 'Dus jij wilt niet luisteren hmm?' zei ze, weer als Hanna, dus met Hanna's stem. Haar stem klonk hatelijk, en kil.

Danny schrok zich de pleures, en draaide zich snel om, terwijl hij zijn toverstok trok. 'Hanna...', zei hij zacht, en net zo kil. Even raakte hij de controle over zichzelf kwijt, hij viel op de grond. Een flashback naar 13 jaar geleden, het moment dat zijn zusje genadeloos vermoord werd... Hij zonk weg in zijn gedachten.

Hanna grijnsde en liep naar hem toe. 'Zo zo, je viel zelfs flauw. How cute.' zei ze grijnzend, maar nog steeds hatelijk. Ze ging met haar hoofd boven hem staan, met haar toverstok in haar hand.

Danny reageerde niet. Zijn ogen sperden open, en hij keek in iemands ogen. Niet die van Hanna... die van voldemort. Hij greep naar 'zijn' keel, kwam overeind en duwde 'hem' tegen de boom. Toen werd alles weer realiteit, het hier en het nu. Hij keek recht in de ogen van Hanna, en liet hijgend en geschrokken los. Hij mompelde iets onverstaanbaars en rende richting de school, uit het bos, weg hiervandaan..

'Carpe Retractum!' schreeuwde ze. De spreuk waardoor dingen naar je toe kwamen. En blijkbaar werkte het ook op mensen, want Danny kwam meteen voor haar voeten neer. 'Petrificus totalus.' zei ze daarna, waardoor Danny zou verstijven. Hij kon haar wel horen, maar niet praten. Alleen zijn ogen zouden nog kunnen knipperen.

Danny voelde al het gevoel uit zijn lichaam verdwijnen. Hij was er nog steeds niet bij met zijn gedachten. Hij was woest, uit op wraak.. Het was verschrikkelijk om een hoofd vol woede te hebben, maar een lichaam die niks kon. Het verstikte hem. Hij was zich nauwelijks bewust ervan dat Hanna voor hem stond, overvol met woede en haat.

'Danny toch, je had na moeten denken over je acties. Je had me niet moeten storen bij het meer, en al helemaal niet de hele school in lichten. Dat is vragen om problemen, schat.' zei ze vals. 'Terwijl jij daar gezellig blijft liggen ga ik na denken over wat ik met je ga doen. Ik kan je namelijk niet zichtbaar toetakelen, want dan gaan ze vragen stellen. En vermoorden is al helemaal geen optie, want ze zullen je wel missen. Ach wacht, missen is een verkeerd woord, want niemand zal je missen. Ik zoek een ander woord ervoor.. ah, ik heb het al. Ze zullen zich afvragen waar je bent.' Hanna was valser dan ooit tevoren, nooit had iemand haar zo boos gemaakt met zoiets kleins. Maar hij had de juiste plek geraakt met het zingen.

Danny luisterde half. Breng me naar Voldemort, waarschijnlijk een van je beste vriendjes, en laat me met hem vechten. Een op een. Hij keek naar Hanna. Misschien was hij te ver gegaan, maar het deed hem goed dat hij haar woedend had gemaakt. Een soort.. voldoending.

'Jongetje toch, je zal jezelf eens moeten zien. Hulpeloos op de grond, denkend aan je lieve zusje. Jammer dat ze er niet meer is, en ze nooit terug zal komen. Maar een troost, als je drie keer achter elkaar knippert met je ogen, zal ik je naar haar brengen. Samen gezellig in de hemel.'

'Ja jongen, ik weet veel. Heel veel. Bijna eng zelfs, is het niet?' zei ze.

'Dit was een waarschuwing Danny, alleen maar een waarschuwing. Laat het niet nog eens gebeuren.' Ze sprak een spreuk uit die de verlamspreuk tegen Danny weer ophief, en keerde daarna om.