Het zwarte rozenveld

Nou ja het is niet echt meteen in het bos, maar het heeft wel met het bos te maken that's why.
een kleine tuin vol met zwarte rozen, geen enkele andere kleur is er te zien. Ondanks de somebere gedaante van de rozen maakt het een rustgevende uitdrukking. Mensen komen hier tot rust.

Toegang: Free

Melaine liep het rozenveld 'in'. Ze ging exact in het midden zitten en bekeek de rozen stuk voor stuk. De levensvormen beweegden rustig mee met de wind. Heen en weer, alsof ze zo zouden knakken en doelloos naar beneden zouden staren, maar dat deden ze niet. Nee, ze bewogen gewoon rustig heen en weer. Melaine, die haar tekenblok meehad, begon rustig te tekenen. Ze voelde voor de zekerheid of ze haar toverstok mee had, waarmee ze hierna haar tekening in de fik kon steken.

( I keep on trying. oh en dat ene topic kwam miss lulliger over, dan de bedoeling was ;D)

Danny was hier, in al die 7 jaren, nog nooit geweest. Hij liep de tuin in, en keek naar de rozen. Hij zag Melaine nog niet, en plofte neer.

Melaine hoorde voetstappen en keek om. "Grassprietje," siste ze terwijl ze de huffelpuffer bekeek. Meteen deed ze haar tekenblok onder haar gewaad en keek ze hem aan. Domme, domme onruststoker.

Danny verstond niet wat ze siste, maar keek wel op. 'Slang,' zei hij emotieloos. Hij zag een soort 'vorm' van een vierkant onder haar gewaad, en keek er nieuwsgierig naar.

Melaine keek hem aan een grinnikte. "Grassprietje," siste ze weer. Zolang hij het niet kon verstaan snapte hij haar lol vast en zeker ook niet. Ze trok haar 'jas' dichter waardoor het vierkant niet meer zichtbaar was. Gelukkig was haar tekening nog niet echt iets, dus zou hij eerder denken aan wat gekrabbel als hij het zag. De rest was toch verbrand

Dit maal verstond hij de helft. Hij besloot er niet meer op in te gaan, en keek naar de zwarte omgeving, die je haast leek te verstikken. Ergens was het nogal vreemd, maar het gaf ook wel weer rust.

Melaine grijsnde even toen meneer niet zei. Hij had het vast gehoord. Melaine bekeek de rozen die er stonden weer eens goed. Ze stonden allemaal symmetrisch langs elkaar.

Hij grijnsde ook even, want vanuit zijn ooghoeken zag hij haar grijnzen. 'Het is je hobby, he?' Hij streekt met zijn hand langs een roos, en liet hem weer los.

Ze schudde haar hoofd. "Nee," mompelde ze. Grijnzen of staren waren geen hobby's van haar. Het waren bezigheden om de tijd de doden. Viool spelen, wat geen geheim was, en tekenen, waar niemand iets van af wist, waren haar hobby's.

'Hmm, dan een.. tijddodende bezigheid?' Hij bleef naar de roos kijken.

Melaine volgende zijn ogen naar de zwarte roos. "Elke roos heeft een betekenis, elke roos sterft voor iemand. Elke roos die hier komt is van een dode ziel, die vond dat hij als roos moest worden behandeld. Daarom trekt elke roos iemand naar zich toe." Melaine keek hem aan. "Wachtend tot hij je kan opslokken." Ze grijnsde weer breed en haar ogen leken een paar kleine pret oogjes.

Zijn blik viel op haar pretoogjes. Ze had van die kraaienpootjes. Hij kon het niet laten een beetje te grijnzen. 'Goh, dat klonk bijna heel ontroerend. Bíjna.'

"Het is niet ontroerend, het is niet om je bang te maken. It's just the truth." Ze zuchtte diep. "Je voelt je aangetrokken tot een roos, als die roos met je stamboom te maken heeft. Ik voel ook de aanwezigheid van mijn opa. James Riddle." Ze wilde bijna zeggen, broer van Lord voldemort. Maar ze hield wijs haar mond.

'James Riddle?' Hij had óoit een keer van die naam gehoord. Maar wanneer? En in welk boek of verhaal? Hij probeerde het zich te herinneren, en keek even naar Melaine. 'Hoe voel je hem dan? Ik bedoel.. ik voel mijn ...', hij stopte even met praten en richtte zijn blik weer op de roos. '.. mijn zusjes aanwezigheid niet.'

Melaine keek hem aan. "Ik weet gewoon dat hij het is. Ik voel het gewoon. Je zusje zal dan wel geen roos hier hebben staan. Of ze heeft de roos laten verwelken. James, zou zoiets nooit doen." Ze keek hem aan, vroeg zich af wat er met zijn zusje was gebeurd, maar besloot er niet om naar te vragen. Ze had geen zin in een huilende Danny.

Hij glimlachde een klein beetje. 'Mijn zusje begreep het allemaal vast niet. Of het ging allemaal veel te snel, om eraan te denken..' Hij had vroeger wel om zijn zusjes dood gehuilt, maar dat huilen had hij 'verleert'. Hij kon zijn verdriet beter kwijt in rust, of een gesprek met iemand die hij vertrouwde, en graag mocht. 'Ik weet niet of ik het mag vragen maar .. Hoe is James, je opa, overleden..?' Hij keek haar heel even aan, en toen weer naar de roos.

Melaine keek hem aan en zuchtte diep. Haar opa was overleden toen Lord voldemort op het punt stond harry om het leven te brengen. Maar datr had er niets mee te maken gehad, al leek het wel zo. Melaine haalde haar schouders op. "Voor zover ik weet is hij in een natuurlijke dood gestorven, al geloof ik er nog steeds niet van," mompelde ze. Ze wist echt neit wta ze er van moest denken. Misschien moest ze maar eens op zoek gaan naar zijn geschiedenis.

'Okee.. Je zou het kunnen opzoeken.' Hij keek weer heel eventjes naar haar. Ze had toch, alsnog, iets weg van een vogel. Hij wist niet waarom.

"Was ik ook van plan," zei ze terwijl ze hem aan keek. "En je zusje?" Melaine zuchtte diep. Bijna elke ziel kon op elk moment van de dag een roos laten verschijnen, misschien was die nog niet uit gekomen?

'Voldemort.' Hij had nooit moeite met het uitspreken van die naam. Het was een soort .. voldoening. 'Meer valt er niet te zeggen, denk ik?' Hij keek haar aan.

Melaine's adem stokte. Als hij nu wist dat ze afstamde van hem, zou hij haar meteen proberen te vermoorden. Zo rustig en beheerst als ze eruit zag, zo gedroeg ze zich ook. "oh," zei ze en ze knikte. "Lullig. Waarom eigenlijk?" Ze wilde nu eigenlijk precies weten wat er met zijn zusje gebeurd was. Waarom haar 'oomopa' een klein onschuldig meisje had vermoord.

'Omdat ze gelukkig was, denk ik. Het was haar verjaardag, mijn ouders hadden al hun geld bij elkaar gespaard om een pop voor haar te kopen. Het was de mooiste dag van haar leven..' Hij keek naar de roos. Hij bleef staren, als een soort obsessie op het wachten van zijn zusje.

Melaine snapte het niet, maar ging er niet op in. "Je zusje is aanwezig. Al heb je het zelf nog niet door." Ze keek naar de roos die zijn aandacht al vanaf het begin had aangetrokken. "Soms laten gevoelens even op zich wachten, dat is vast ook bij haar het geval.Hoe heette je zusje eigenlijk?" Als ze de naam wist kon ze ook daar iets van opzoeken. Ze wist bijna zeker dat dat ook in de bibliotheek zou staan.

Danny keek op, naar Melaine. 'Poppy. Ze heette Poppy...'