De Gronden !

Melaine liep richting de boom en ging eronder zitten. De mensen die er zaten waren bijna allemaal mensen die hier al jaren kwamen, geen honger meer hadden of gewoon niet wisten waar ze anders heen moesten.

Met een klein sprongetje kwam Elysia terecht op een van de muurtjes bij de gronden. (jeweetwel, bij die openingen D:) Met haar rug schoof ze tegen de muur aan en pakte ze haar schrijfblok, waarna ze gelijk begon te schrijven. And nobody would ever know what. Ze zou het nooit aan iemand laten lezen. Soms keek ze even op naar de langstromende leerlingen, maar al snel richtte ze zich dan weer op haar schrijfblok.

Draco liep met zijn kin hoog in de lucht over de gronden. Hij plofte ergens op een bankje, naast een groepje eerste jaars, die geschrokken opstonden en wegstoven. Hij glimlachte en keek rond.

Melaine keek naar Draco. Glimlachte hij nu serieus? Ze wist het niet, maar al gauw wendde ze haar blik af. De eerste schooldagen waren altijd apart, haar meeste vrienden zaten nu niet eens meer op school. Alles was zo apart.

Draco's oog viel op Melaine. Melaine, een zwadderaar, volbloed ofcourse, en really pretty. Ze had altijd een afkeer voor hem gehad - hij wist nooit precies waarom. Hij mocht haar altijd wel, ookal deed ze nog zo hatelijk tegenover hem.

Harry liep het gras over en ging tegen een muurtje zitten. Zijn hoofd rustte in zijn handen en zijn knieën had hij dichtbij geslagen. Hij wilde even tot rust komen en zijn hoofd leegmaken. Hij liet zijn blik rusten op Draco maar die kon hem nu niets maken. Tussen alle leerlingen die hier rondliepen stond Vilder, de congierge, samen mijn zijn kat Mevrouw Norks die hem regelmatig kopjes gaf. Hij had een strakke blik in de richting van Draco. Een koude rilling ging over Harry's rug. Vilder keek hem recht in zijn ogen aan. Hij voelde zich hier niet op zijn gemak en wende zijn blik af. Hij toverde een veer tevoorschijn en pakte zijn brief die hij diep in zijn zak had gestopt. Al snel begon hij te pennen en na een paar minuten was het perkament volgeschreven. Hij ondertekende met de naam 'Harry' en stopte de brief weer weg. Even bleef hij zitten en stond daarna op. Hij liep de Gronden uit en ging op weg naar de uilenvleugel om zijn brief te posten.

Callum kwam uiteindelijk maar de gronden naartoe, half sloffend. Hij verveelde zich dood en had niet echt iets nuttigs te doen op dit moment. Hij ging ergens op de grond zitten half in de schaduw en half in de zon. Hij keek wat verveeld rond met een dood uitdrukkingloos gezicht, en bleef daar zitten.

Harry heeft zijn brief net 'gepost' en komt dus terug van de uilenvleugel. Hij zocht een plekje dat een beetje in de schaduw ligt en ging zitten. Hij lleunde achterover tegen het muurtje en ontspande zichzelf. Hij keek even het pleinte over en besgtudeerde iedereen.

Melaine keek schuin langs zich en zag een jongen zitten met zwart haar (ik beoordeel je op je ava). Hij was geen zwadderaar, maar als ze hem zo was tegen gekomen, had ze hem zeker wel daar geschat. Toen ze hem lang genoeg bekeken had, wachtte ze tot hij misschien zou omdraaien en haar zou aankijken, dan kon ze weer gaan zitten staren.

Callum zuchtte even en sloot zijn ogen. Toen hij geen rust kon vinden opende hij ze maar en besloot maar iets te doen om zijn tijd te doden, en dat was interessante mensen maar te gaan bestuderen, en misschien wel aanstaren. Hij keek wat rond en zag een jongen rondlopen dat volgens hem 1e jaars was met witblond haar en grote blauwe ogen. Niet langer dan 3 seconde bleef hij daarop haken en liet zijn ogen wegglijden naar de volgende persoon. In de verte zag hij Harry Potter ergens liggen, en keek hem even aan. Eerlijk gezegd vond Callum niks speciaals aan Harry, gewoon een ordinair kindje met een bril. Hij liet zijn ogen weer wegglijden en kwam uiteindelijk terecht bij een meisje met bruin stekelig (right?) haar die toen toevallig ook zijn kant op loerde. Hij haalde even zijn wenkbrauwen op en bestudeerde haar snel, en keek haar daarna recht in haar ogen aan. Hij had haar wel ergens gezien, maar nooit haar naam opgevangen. Aan haar blik te zien was het overduidelijk een Zwadderaar, het zou een kwestie van tijd zijn voordat ze toch weer weg zou kijken omdat ze niet geïnteresseerd zou zijn in hem omdat hij nou eenmaal niet in haar afdeling zat. Hij daarin tegen bleef toch kijken.

Harry keek nogmaals over het plein. Zijn blik bleef rusten op een vreemd uitziend meisje. Ze had iets wat niet veel mensen hebben. Hij zag dat ze zijn kant opkeek en wende verlegen zijn hoofd.

Melaine grijnsde even toen ze beet had. De jongen keek haar kant op. En aangezien, hij gewoon bleef kijken, kon het wedstrijdje beginnen. Melaine's blik veranderde al snel in een afwezige blik, maar hem aankeken bleef ze gewoon doen. Er zou een bom moeten ontploffen wilde Melaine uit haar concentratie worden gehaald. De jongen was geen huffelpuffer, geen griffoendor en ook geen zwadderich, een ravenklauwer dus. Hij was dus niet meteen het ergste, en dus was het staren misschien nog wel saai. Maar hij staarde tenminste wel naar haar, dat stelde Melaine zeer op prijs. De verveling sloeg gewoon tev aak bij haar toe.

Hanna liep de Gronden in en begroette Melaine. Ze ging een klein stukje van haar vandaan zitten en pakte een boek over machtige tovenaars van vroeger. Aandachtig begon ze te lezen, zonder ook nog maar om zich heen te kijken.

Harry zag dat er een meisje de Gronden binnen kwam lopen en ging lezen. Ze had lang zwart haar en alles aan haar was donker. Haar haar, haar kleren, haar ogen en noem maar op. Ook al wist Harry donders goed dat het een Zwadderich was, en dus verboden terein, toch bleef hij maar naar haar kijken. Observeren kun je het beter noemen. Hij keek hoe ze de bladzijdes om sloeg en haar ogen over de regels lied glijden.

Hanna voelde ogen prikken, dus keek ze op. Ze keek in de ogen van Harry Potter. Haar ogen stonden meteen op afschuw en haat. Ze bleef in zijn ogen kijken, en als blikken konden doden, was Harry nu zeker dood geweest.

Harry zag dat ze hem recht in zijn ogen aankeek met een blik vol afschuw. Bah, wat had hij toch een pest aan Zwadderaars. Ze zijn zo kil en gemeen. Hij keen maar de andere kant op omdat daar zeker een ruzie begon te ontstaan. Hij zag hoe een vogel fluitend op het gras ging zitten en uitrussten na een lange tocht.

Toen Callum merkte dat het meisje terug begon te staren, en iets van een triomfantelijke blik had (zijn mening), trok hij weer even een wenkbrauw op en leunde tegen de boom aan en staarde nog steeds naar het meisje waarvan hij haar naam niet wist. Zijn blik werd wat afwezig en ongeïnteresseerd maar hij bleef naar het meisje staren terwijl hij ondertussen in zijn gedachten verdronk. Hij concentreerde zich niet echt op het meisje maar staarde alleen maar. Soms had je dat, je keek ergens naar maar zag niks. Er was daarom ook in zijn mening een groot verschil tussen iets zien, kijken en staren.

Melaine staarde. Haar doffe blik was nu zeer zeker te zien. Het enige wat ze zich afvroeg, was waarom ze zich zo verveelde. Waarom was dit jaar zo saai?

Of het lag echt aan Callum, maar het leek net alsof het meisje er een ''spelletje'' van maakten. [i]Staarwedstrijd? Ze heeft waarschijnlijk niks beters te doen ..[/i] Callum bleef staren. [i]Like you have something better to do.[/i] Hij zuchtte diep, en relaxte zijn houding en bleef staren.

Julie maakte een wandelingetje rond het gebouw. Het was al later op de avond en een zachte wind deed haar rillen.

Melaine zuchtte diep. Hij was wel een doorzetter, positief, maar misschien ging het dadelijk wel vervelen. Ze wist het niet, want daarnet verveelde zij zich ook al. Let's play a game

Hanna bleef hatelijk kijken naar Harry, ookal had hij allang weggekeken. Ze was in een soort hatelijke trance, leek het wel.

Harry voelde gewoon dat zij nog naar hem keek. Hij kon het niet laten en keek terug in haar kille blik.

Doordat Harry terug keek werd de blik not hatelijker. Het liefst had ze Harry allang omgelegd, zo'n vreselijk joch vond ze het. Ze tikte met haar vingers op het boek terwijl ze hem aanstaarde.