Het bos algemeen

Hanna hoorde iets ritselen in de bosjes en stopte meteen met zingen. Het klonk niet als de wind, en niet als een klein beestje. 'Maak zo min mogelijk geluid als je op staat, en dan gaan we rennen.' fluisterde Hanna in Callum's oor.

Callum keek haar aan alsof ze achterlijk was. 'Ben je niet goed bij je hoofd? Blijf zitten en beweeg niet .. praat ook niet meer.' zei hij en keek haar aan. Hij keek naar het plekje waar het geritsel vandaan kwam, en kneep zijn ogen fijn. Het klonk niet als een klein dier, en meestal waren ze veel sneller dan 'mensen' dus rennen zou geen nut hebben. Ze kregen je ook meestal pas in de gaten als je bewoog. 'Doe je ogen dicht.' fluisterde hij, en deed nu hetzelfde en probeerde zo min mogelijk te bewegen. Hij hoopte maar dat hij het goed had, en dat dit niet een ander soort beest zou zijn.

Hanna volgde zijn advies maar gewoon op, en sloot haar ogen. Maar ze hoorde dat het beest steeds dichterbij kwam. Uiteindelijk opende ze toch maar stiekem haar ogen, en kwam ze erachter dat het een Centaur was, Firenze. Opgelucht haalde ze adem. 'Het is Firenze.' fluisterde ze. 'Hij doet je geen kwaad.' Firenze knikte naar hen en draaide zich daarna weer om. 'Wacht! Firenze!' riep Hanna, maar hij was al te ver weg. 'Verdomme hij had ons de weg terug kunnen wijzen.'

Callum opende zijn ogen weer en keek het 'beest' na. 'Dan maar hier blijven he.' zei hij en leunde weer tegen een boom aan.

'Gezellig.' zuchtte Hanna. Callum was nou niet bepaald het meest aardige persoon, maar ja, dat was zij zelf ook niet.

'Ja toch, ik bedoel beter hier zitten met mij dan alleen.' zei hij theatraal, en deed zijn ogen weer dicht.

'Vind je?' vroeg Hanna met opgetrokken wenkbrauwen. Ze had hier liever alleen geweest eigenlijk, maar dan wel samen met haar toverstok.

'Ja, of zou je hier liever alleen zitten zonder je toverstok? Met jouw wijsheid zou je het geen uur uithouden.' zei Callum. Hij merkte dat hij wat kattig begon te worden en zuchtte. 'Anyway, wat deed jij sowieso zo laat nog in het bos?' praatte hij er maar snel overheen. Dat deed hij altijd zodat hij zich niet hoefde te verontschuldigen voor zijn gedrag.

'Je gaat er nu niet overheen praten, ja ik had hier inderdaad liever alleen gezeten met mijn toverstok, in plaats van samen met een eigenwijze Ravenklauwer die denkt dat hij alles beter weet, en het niet kan laten om de paar seconde een irritante kut opmerking te maken die nergens op slaat.' zei ze beledigd.

'Nou nou, niet zo beledigd zijn.' zei hij mompelend en deed zijn ogen open.

'Ik meen het.' zei ze beslist. Ze stond op en ging tegen de andere kant van de boom aanzitten, zodat ze Callum niet meer zag, en hij haar ook niet.

'Ik heb ook nooit gezegd dat je het niet meende.' zei hij daarna triomfantelijk. Meisjes waren soms ook zo snel beledigd. Hij zuchtte en mompelde wat onverstaanbaars.

'Je mag ook gewoon praten in plaats van in jezelf mompelen.' zei ze, nog steeds enorm beledigd. Het liefst ging ze gewoon zelf zomaar een weg op, en zag ze wel waar ze uitkwam.

'Dat doe ik toch ook?' zei hij en zuchtte. [i]God, wat kunnen meiden moeilijk zijn.[/i] Hij keek rond om te kijken of hij dit plekje herkende, maar helaas zag je niet veel .. het was tenslotte pikdonker.

'Jongens..' zuchtte Hanna terwijl ze een stokje pakte en ermee in de grond tekende, wat je niet eens kon zien. Maar ja, ze moest toch iets doen tegen de verveling.

Callum grijnsde en besloot hetzelfde te doen, 'Meisjes ..' zei hij zuchtend en stond op. Hij wist dat hij voorlopig niet in slaap kon vallen dus zou hij wat rond gaan lopen.

'Ja ga maar weg. Volgende keer is het geen centaur, maar misschien wel een enorme spin of iets anders. Veel plezier in ieder geval. Als ik je hoor schreeuwen dan weet ik dat je dood bent. Bye bye.' zei ze.

Callum zuchtte weer en keek haar aan, 'Nou nou, wat een pessimisme .. zijn alle Zwadderaars zo?' vroeg hij en keek haar aan. 'Even wat rondlopen doet mij echt geen kwaad.' zei hij en begon weer te lopen. Hij stak zijn handen diep in zijn broekzakken en schopte wat steentjes weg.

'Nee, zo ben ik.' antwoordde ze. Ze bleef gewoon zitten waar ze zat terwijl Callum vrolijk door het bos wandelde als Roodkapje. Binnen no time zou hij de grote boze wolf tegen komen.

'Goede eigenschap, zo te zijn ben je er trots op ook ..' riep hij terug en bleef doorlopen.

Melaine liep nog altijd in het bos, ze was in slapa gevallen en liep nu rustig rond. Het was erg stil, en waarschijnlijk was er helemaal niemand. Uit voorzorg had ze toch haar toverstok vast in haar handen. Bij elk krakendgeluidje draaide Melaine zich om. Bij elk miezerig windje keek ze schichtig om zich heen.

Callum stond nu al behoorlijk een paar meter van Hanna af en sprong over een omgevallen boom. Hij had geen zin om daar te zitten, en haar gepraat aan te horen tot hij in slaap zou vallen wat hij toch niet zou doen. Dus waarom niet rondlopen?

Hanna hoorde wat ritselen achter haar, en schrok zich kapot. Ook aan de andere kant hoorde ze wat. Rustig blijven zitten.. dacht ze. NEE IK KAN NIET RUSTIG BLIJVEN ZITTEN! snel stond ze op en ging ze richting het geluid van Callum. 'Hoi ja ik ehh.. had toch wel zin in een wandeling.' zei ze. Het was zo stom om te zeggen dat ze in haar eentje gewoon zeven verschillende kleuren in d'r broek scheet.

Melaine hoorde allemaal geritsel en besloot zich maar te gedaante verwisselen in een death eater. De liep rond om te kijken wie het was. Ze zag niemand maar hoorde nu wel mensen. Ze wist niet wie z'n stemmen het waren, maar het klonk nog in de verte.

((aah jullie schrikken jullie dadelijk dood als jullie mij tegen gaan komen XD))

Callum begon te grijnzen. 'Jaja.' zei hij en knikte overdreven. Hij ging door met lopen en hoorde af en toe wat geritsel maar negeerde het. Het was niks groots, en als ze dood zouden gaan .. who cares?