Het bos algemeen

'Och jawel, maar een vreemde aanstaren zonder even te melden dat je van plan bent te gaan staren is onbeleefd hoor, heb je dat nooit geleerd?' Ze grijnsde. Ze wist dat ze totale onzin uitkraamde, but who cares? Ze klapte het dagboek dicht en keek hem aan.

'Nee, eigenlijk niet nee.' antwoordde Callum dood serieus terug met een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht. Hij keek weer naar het boek nadat ze hem dicht had geslagen en kon nu de titel zien. Het was Bloederige Barons' dagboek. [i]Interesting ..[/i]

'Dan heb je het nu gehoord. Knoop het in je oren, jongeman.' zei ze met zo'n wijsvinger gebaar (( ja je weet wel )). Ze zag dat hij keek naar het boek. 'Interessant hé?' zei ze.

Callum kon het niet laten om even te grijnzen om haar opmerkingen en knikte daarna maar. Daarna keek haar naar het boek en weer naar haar. 'If you say so.' zei hij daarna, en plofte naast haar op de grond. Het boeide hem niet of ze hem wel of niet mocht, hij had even geen zin om te lopen en wel zin in gezelschap. Ook al is ze een Zwadderaar.

'Tut tut tut...' zei Hanna met een schuddend hoofd. 'Het is ook best onbeleefd niet naar mijn naam te vragen, en zeker om naast me te komen zitten zonder toestemming te vragen. Maar voor deze keer zie ik het door de vingers, je mag naast me zitten en ik ben Hanna.' zei ze.

'En sinds wanneer is Hanna zo vriendelijk geworden tegenover mensen uit andere afdelingen?' vroeg hij haar daarna alsof het een doodnormale vriendelijke vraag is. Hij plakte er een glimlach achter en wachtte geduldig op antwoord. Zijn glimlach begon meer op een grijns te lijken, maar dat boeide hem niet veel. Hij had Hanna wel vaker gezien, en de manier waarop ze tegenover andere deed uit andere afdeling. Dus dit verbaasde hem best.

'Hanna doet aardig als Hanna daar zin in heeft.' zei ze alleen maar.

Callum haalde zijn wenkbrauwen even op en grijnsde weer. 'En wanneer gaat Hanna stoppen in derdepersoonsvorm te praten?' vroeg hij uiteindelijk, en liet de zaak van daarnet vallen. 'Callum.' zei hij uiteindelijk met een knikje om zich voor te stellen. Hij hield er niet van zichzelf als eerste voor te stellen, dus het was maar goed dat Hanna zich had voorgesteld.

'Ook als Hanna daar zin in heeft.' zei ze. 'Callum dus..' zei ze. 'Aparte naam.'

'Hmm ..' zei hij. 'Apart indeed.' voegde hij er daarna aan toe met een knikje. 'Alhoewel, in Engeland is de naam Callum niet erg apart.' zei hij en glimlachte.

'Ik had hem nog nooit gehoord, maar dat zal wel liggen aan mijn enorme contactenlijst.' zei ze, terwijl ze het dagboek weer oppakte. 'Weet jij hoe de Baron om het leven is gekomen?' vroeg ze.

((@ loelie: Hee onverschrokken duif!!!))

(heh?)

'Err, to be honest .. not really.' zei hij en grijnsde. Die vraag was hem wel eens een paar keer in zijn gedachten gevlogen, en hij had altijd plannen gemaakt dat op te zoeken maar dat was er nooit van gekomen. Hij gluurde nieuwsgierig naar het dagboek en keek haar daarna aan.

((callum betekent onverschrokken duif XDD))

(ahahah, nietwaar hahahaha!!!!!!!!!!!!!!!!)

(oh het betekend wel duif hahaha maar niet onverschrokken er staat heir 'Dove' ahahaha)

Hanna bladerde door het dagboek, de laatste paar bladzijdes. 'Hier heb ik het.' zei ze. 'Beste Dagboek. Helena heeft de diadeem van haar moeder gestolen, en is er mee weggevlucht. Haar moeder, Rowena, heeft me zojuist opgedragen de diadeem en Helena terug te vinden. Die diadeem kan mij niets schelen, het gaat om Helena. Ik moet en zal haar vinden.' Hanna sloeg een stukje over en las daar verder. 'Ik ben nu in Albanië, ik rust even uit tegen een boom aan in het bos. Helena is hier ergens in het bos gesignaleerd, maar zonder diadeem. Ze heeft hem vast verstopt, ergens in dit grote bos. Ik zal zometeen mijn tocht doorzetten, om Helena te vinden.' Hanna sloeg om naar de volgende bladzijde en las daar weer verder. 'Beste Dagboek. Ik schrijf dit met tranen in mijn ogen, de laatste tranen die ooit uit mijn ogen zullen vloeien. Ik heb Helena gevonden, de diadeem niet. Helena stribbelde tegen toen ik vroeg of ze mee terug wilde gaan. Ze weigerde steeds, en ik verloor mijn geduld, met een woede uitbarsting als gevolg. In mijn woede heb ik met het mes wat ik bij droeg, Helena vermoord. Ik kwam al gauw bij bewustzijn en besefte wat ik zojuist had gedaan. Ik wil niet leven zonder Helena, en hierbij zal ik met het mes wat het bloed van Helena draagt, mijn hart doorboren.' Hanna keek naar de bladzijde, het dagboek was afgelopen, en op de laatste bladzijde lagen natte plekjes, waarschijnlijk tranen, maar ook bloedvlekken, waarschijnlijk die van de Baron.

((in het nederlands wel PFUH)

(maar callum is geen nederlandse naam puh!!!)

Callum had aandachtig meegeluisterd en keek even naar de laatste bladzijde. 'Arme man.' zei hij droogjes en leunde toen tegen een boom aan die toevallig achter hun stond. Hij dacht even na om het verhaal, hij wist niet waarom mensen zo hopeloos en afhankelijk konden zijn van een persoon. Dat zou hij zelf nooit doen. Nooit. Hij zou zich nooit te erg aan mensen laten hechten, om al die goedkope drama te voorkomen.

((hij is schots, en bi jde betekenis stond onverschrokken DUIF)

'Ik vind het maar een zwakke, trieste zaak.' mompelde Hanna. Ze ging met haar hand over de bladzijde heen. Ineens zat er bloed aan haar hand. 'What the...' zei ze terwijl ze naar haar hand keek. Zij zelf bloedde niet, het was het bloed van de Baron van de bladzijde.

Callum knikte, 'Inderdaad, hoe hard het is om toe te geven ik ben het met je eens.' zei hij en glimlachte .. daarna keek op, en volgde haar blik naar haar hand. 'Bloed je?' vroeg hij en trok een wenkbrauw op.

(oh ahhahaah)

'Nee..' zei ze. 'Het is van het dagboek..kijk maar.' Ze ging nu met haar andere hand over het dagboek heen, en weer zat er een bloedveeg op haar hand, maar raar genoeg veegde ze de bloedvlek op het boek niet uit. Weird.

'Haha, tof!' zei hij en liet zijn vinger nu ook over het boek heen glijden en keek op zijn vinger waar hij ook bloed aantrof. Hij wreef er even overheen met een andere vinger en bleef er naartoe kijken. 'Het is ook nog vers.' zei hij droog en keek er nog steeds naar. Hij vond bloed er altijd zo mooi uitzien.

'Ik haat bloed.' zei ze, terwijl ze haar handen afveegde aan de binnenkant van haar jas, dat zag je toch niet.