Het bos algemeen

Hanna balde haar vuist en liep op hem af, om vervolgens vlak voor hem te gaan staan. 'Gaan we onbeleefd doen?'

'Oh, dat kennen ze wel he, onbeleefd.' Hij keek haar fel aan. Hij voelde zijn vingers tintelen, maar wist dat hij toch geen meisje ging slaan. Zelfs niet als ze hem sloegen, dat was gewoon.. tegen zijn principes. Zélfs bij zwadderaars.

Melaine liep het bos in. Haar gewaad zwiepte sierlijk naar achteren en ze droeg haar capochon. Je zou haar niet meteen herkennen en je moest haar echt aankijken. Ze hoorde inde verte stemmen. Eentje leek ze te herkenne maar ze wist niet van wie die stem was.

Ze kon zich niet langer beheersen en gaf hem een harde bitchklap in zijn gezicht. 'Verdwijn.' zei ze weer rustig. Ze bleef staan tot hij opgerot was.

Hij moest lachen. 'Wat u wenst, mevrouw.' Hij liep richting het schoolterrein, en voelde zijn wang wel een beetje tintelen. Hmm, hardhandige aanpak. Hij moest een beetje lachen, en verdween met een grijns in de school.

Hanna kookte van woede, haar vuisten nog steeds gebouwd. 'Tot tien tellen, Han.' mompelde ze in zichzelf. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10. Ze werd langzaam weer rustig en zakte weer tegen een boom aan.

Melaine hoorde de stem van Hanna nu duidelijk. De andere stem herkende ze niet en ze liep wat dichterbij. Meteen zag ze de hufflepuf staan en kreeg ze een kots neiging. Maar ze zei verder niets en ging achter een boom staan.

Met haar tekenblok stevig onder haar armen liep Elysia het bos in. Verderop waren duidelijk stemmen te horen en ze zou dus zeker niet die kant opgaan. Waar stemmen waren, waren Zwadderaars. En daar had ze geen zin in. Zachtjes liep ze verder en ging ze zo stil mogelijk tegen een boomstam zitten. Tekenen was iets dat ze vaak deed en dit was de perfecte plek. Helaas was het verboden en moest ze dus voorzichtig zijn. Misschien was dat juist wel het perfecte eraan; de rust die door het verbod ontstond. Zonder nog ergens aan te denken begon ze te tekenen.

Julie wandelde door het bos. Gelukkig was het niet donker. Als het donker was durfde ze het bos nooit in. Gewoon een kwestie van gewoonte. Je ging nou eenmaal niet dat bos in als het donker was ! Nouja, sommigen gingen er zelfs nooit in want eigenlijk was het verboden tereijn voor leerlingen. Maar zo'n strikt persoontje was Julie nu ook weer niet. Ze respecteerde de meeste regels wel, maar deze was een uitzondering.
Een griezelig windje streek door haar haar. Oke, niet eng gaan doen stom bos. Julie bleef veilig op het pad. Een eindje verder zag ze een meisje zitten tegen een boom. Toen ze dichter kwam zag ze dat het Elysia was, ook een Ravenclawer. Ze tekende. Misschien wilde ze wel niet gestoord worden ? Julie haalde inwendig haar schouders op en stapte op haar af. "Hé. Wat teken je ?"

Elysia schrok op toen er opeens iemand tegen haar begon te praten, maar kalmeerde alweer snel. Het was Julie maar, iemand die ze niet verwacht had, maar waarmee ze zeker blijer was dan elke random zwadderaar. 'Ik eh..' Even keek ze naar haar tekening. 'Niks speciaals. Wat brengt jou hier?' vroeg ze toen, nog steeds verbaasd.

Julie glimlachte. "Het enge windje leidde me deze kant uit." Ze gooide haar lange haar over haar schouder. "Of met andere woorden; Ik had zin om te komen." Ze grijnsde. "Ik wist niet dat je tekende." Eigenlijk was dat wel een domme mededeling. Eigenlijk wist ze ook helemaal niet veel van Elysia. Dus zo gek was het niet dat Julie niet wist dat ze tekende. Wie weet had ze nog andere verborgen talenten.

'Ik teken ook vooral buiten,' Elysia glimlachte kort. Eigenlijk had ze Julie nog nooit gesproken, niet echt in ieder geval. Best vreemd, want ze was best aardig en zat ook nog in dezelfde afdeling en hetzelfde jaar. Maar hier was eigenlijk niks normaal, dus zo vreemd vond ze het niet. 'Hoe was Frankrijk?' vroeg Elysia toen, die via-via iets had opgevangen over haar "vakantie" in Frankrijk.

"Warm." Antwoordde Julie meteen. "Ach, eigenlijk was het net zoals vorige zomer. En het jaar daarvoor. En het jaar daarv..." Julie onderbrak zichzelf. "Anyway, niet echt meer speciaal dus. Maar ik moest iets te vertellen hebben aan tafel. Die sorteerhoed doet er altijd zoooo lang over."

Elysia schoot even in de lach. 'Vreselijk is het. We merken vanzelf toch wel wie in welke groep zit, of niet dan?' vroeg ze, haar tekenblok wegstoppend. Ze zou straks, binnen, wel weer gaan tekenen. Het begon waarschijnlijk toch zo te regenen.

"Ja. Ik denk trouwens dat die hoed een beetje té oud wordt. Ze zeggen wel dat hij nooit fout zit enzo... Maar de laatste jaren lijkt het alsof hij steeds meer fouten maakt. In mijn ogen is die hoed er enkel nog voor de sier. Jeweetwel, zo'n legende ding. Allemaal leuk en aardig, maar iedereen heeft honger na zo'n lange reis en danmoet je op de hoed wachten..." Julie praatte luidruchtig en maakte allerlei gebaren met haar handen. Dat deed ze meestal als ze in een gesprek op ging.

'Shh!' zei Elysia gelijk toen Julie harder begon te praten. 'Er zitten alleen zwadderaars in dit bos, en het laatste waar ik zin in heb is bezoek van hen,' zei ze, haar ogen rollend. 'Maar inderdaad,' zei Elysia, zachter dan Julie. 'Hij is erg langzaam.' Ze knikte kort. Zij had niet snel honger, maar anderen waren waarschijnlijk totaal uitgehongerd.

"Oh sorry. Ik vergeet steeds dat dit eigenlijk verboden terein is." Julie sloeg haar hand voor haar mond en fluisterde verder. "Vorig jaar kwam ik hier haast nooit. Teveel huiswerk enzo. Maar in het vierde jaar was ik hier wel vaak."

Elysia knikte even. 'Ik kom hier best vaak, maar ik zorg er wel altijd voor dat niemand me ziet. Voorkomt onnodige problemen.' Ze glimlachte kort, en gelijk op dat moment voelde ze een druppel op haar neus landen. 'Oh great it's going to rain.'

Julie slaakte een zucht en keek naar boven. De bedoeling was om grijze wolken te zien maar ze zag enkel het bladerdak van het bos. "Regen stinkt. Vooral als het warm is."

Elysia schoot even in de lach. 'Tsja. Ergens is het ook wel weer lekker.' Warmte was fijn, maar kou was soms nét iets fijner. Als het maar niet te koud was, in ieder geval. Gelijk daarna leunde ze achterover. 'Was het maar al morgen..' zei ze, doelend op de lessen die elk jaar interessanter werden, omdat ze specialere dingen leerden.

"Jup. Ik voel me altijd zo ongemakkelijk als ik niks te doen heb. De héle zomer heb ik op mijn lui gat gezeten. En morgen begint het echte werk weer. Klinkt misschien very nerdie, maar ik kan echt niet wachten ! Ik houd er wel van, zo'n druk leven met misschien ook een klein klein beetje stress. Dan heb ik het gevoel dat ik nuttig ben en ja dat ik dus niet gewoon zomaar leef en adem en eet." Julie's fluisteren ging weer naar hardop praten, per ongeluk.

Elysia maakte een handgebaar dat moest lijken op demp je stem een beetje. 'Ik heb er ook zin in!' zei Elysia toen. 'Ik hoop maar dat we echt leuke dingen leren dit jaar, dingen die specialer zijn dan Wingardium Leviosa.' Ze knikte even. 'Dat moet haast wel.'

Julie keek vlug over haar schouder. Ze zag helemaal niets of niemand. "Hm-hm. Ze zeggen toch altijd dat het zevende jaar echt stukken leuker is dan al de rest. Maar ze zeggen ook dat het stukken moeilijker is. De hoeveelheid leerstof enzo. Maar hey, Ravenclawers kunnen dat wel aan hè !"

'Of course we can!' zei Elysia blij. Van de Zwadderaars moest ze het nog maar zien, al verwachtte ze niet dat ze veel zouden gaan doen, integendeel. Mensen irriteren was waar zij blij van werden. Nou, dat moesten ze dan maar vooral doen. 'It will be awesome!'

Nog steeds had Melaine haar capochon op, een paar bruine haren staken uit, maar voor de rest, zag je vanaf de achter kan niets. Ze liep door de bossen, de stem van hanna en de onbekende hoorde ze niet meer. Ze hoorde eigenlijk niets meer.