Het schoolterrein.

-plat- dat laatste XDDD_))

(AHAHAHA SIMONE DOE NORMAAL HAHAHA XDDD NEEHOOR <3)

Sloffend kwam Callum het gebouw uit en richtte hij zich richting het schoolterrein. Het was veel te vrolijk, mensen liepen allemaal rond met een glimlach van hier tot Tokyo en huppelden bijna rond. Natuurlijk was hijzelf ook ''blij'' om terug te zijn, maar wat hun deden was ook weer overdreven. Callum liep naar een van de bomen en plofte eronder, en staarde wat uit het niets.

Draco liep over het schoolterrein. Hij plofte ergens neer, en dikke Korzel en vetzak Kwast gingen naast hem zitten."Vreselijk, die nieuwe leerlingen. En nog vreselijker is die Harry Potter. De jongen die toevallig een vloek overleefde, zo zo. Iets om trots op te zijn." Hij snoof.

(( Brengt je op ideeën /batst))

Matt liep het schoolterrein op in zijn normale kleding. Het was vrij simpel; Een zwarte half-skinny broek, gympen, en een T-shirt met kleurige opdruk. Hij keek rond. Voor het eerst sinds een jaar was dit uitzicht weer in zijn ogen verschenen. Het was dan ook geen spat veranderd. Precies, zoals hij zich herinnerde. Hij liep naar een boom toe; het was middag en de zon scheen fel en warm, dus zocht hij de schaduw van de bladeren op en ging zitten. De lessen begonnen morgen pas, wat hem had doen besluiten dat hij nu nog even naar buiten kon. Een eerstejaars die duidelijk op verkenning was staarde hem van zo'n 20 meter afstand aan. Hij zwaaide vluchtig en keek toen de andere kant op. Hij schrok omdat hij vlak naast zich een gezicht zag (ja, Callum ja XD). "O, sorry, ik zag je helemaal niet" zei hij lichtelijk verbaasd.

Elysia liep het grasveld op en liet zich tegen een grote boom aanzakken, weg uit de zon. Ze had niet zoveel met zon eigenlijk. Het was fijn soms, die warmte, maar ze had liever de schaduw. Familietrekje, misschien. Al haatte ze haar familie. De kant van haar moeder dan, die van haar vader viel op zich wel mee. Na een tijdje liet Elysia zich achterover zakken en staarde ze naar de wolken, die telkens andere vormen kregen.

Moridin verveelde zich suf. Geen leuke mensen, lessen begonnen morgen pas. Hij zuchtte. Hij plofte neer op het gras en deed zijn iPod in. Dan maar een beetje muziek luisteren. Hij ontspande zich.

Melaine liep het schoolterrein op. Ze ging tegen een rots aan zitten en bekeek iedereen die voor haar voorbij liep. De eerste jaars waren bloed irritant, het gekakel en het schelle lach irriteerde haar enorm. Ze zuchtte weer en pulkte aan haar haren.

Callum keek eerst wat geïrriteerd op en mompelde toen wat onverstaanbaars. Hij herstelde zich snel weer en voegde wat achter zijn gemompel toe, 'Yeah, whatever don't worry about it.' zei hij en keek hem even aan. Hij had deze jongen nooit eerder gezien, maar hij was overduidelijk geen Ravenclaw omdat hij hem anders wel herkend zou hebben. Hij zuchtte even en relaxte zijn houding en bleef de jongen even aankijken.

De jongen naast Matt leek een beetje geïrriteerd. Hij besloot dat hij misschien beter even niks kon zeggen en keek naar de wolken. Het was strak blauw deze middag, wat hem opfleurde. Hij sloot zijn ogen in een poging tot slapen.

((IK GA THE MENTALIST KIJKEN DAG PEDO'S))

Pluis liet het schoolterrein op, dat hij niet vaak deed. Hij mocht er niet al te vaak komen, de directie van de school zei dat hij veel te veel zou opvallen. Maar zo af en toe mocht heus wel. Pluisje zuchtte en ging ergens bij een boom liggen. De boom was lang niet groot genoeg om hem totaal te coveren, maar goed. Hij keek om zich heen, het was opzich wel druk op het schoolplein. Het was ook best wel mooi weer. Hij zuchtte nog een keer en na een paar kwispelingen van zijn staart, sloot hij tevreden zijn zes ogen.

Melaine merkte pluisje op en wilde zijn naam schreeuwen, maar ze hield vastbesloten haar mond dicht. Ze wilde niet dat de 'leraren' boos op hem zouden worden omdat hij hier bijna nooit mocht komen. Ze bekeek weer iedereen die langs liep. Haar leven zag er meestal dood uit.

Moridin had altijd zijn viool bij zich, en had eigenlijk best wel veel zin om erop te gaan spelen. Hij haalde zijn viool uit de beschermhoes en begon een nummer na te spelen. Hij swingde mee op de maat en vergat de wereld om zich heen.

Elysia merkte al gelijk het geluid van Moridins viool op. Even bleef ze liggen, maar al snel stond ze op en ging ze bij hem zitten, al zou hij dat waarschijnlijk niet eens doorhebben, zo leek hij erin verdiept. Het klonk prachtig, en ze wilde hem graag complimenteren, maar als je een ding niet moest doen was het mensen storen wanneer ze bezig waren. Net als zij dat niet fijn vond wanneer ze schreef of tekende.

Julie had even behoefte in alleen zijn. Sinds dat ze terug op Hogwarts was, was ze continu bij haar vaste vriendinnen geweest. Ze wilde nu even alleen zijn en genieten van het geweldige 'thuis' gevoel dat ze hier altijd had. Ze zocht een rustig plekje op en ging in het gras liggen. Julie voelde zich best verdrietig. Ze zat alweer in het laatste jaar. Volgend jaar zou ze hier weg moeten... Maar waarheen ? Julie voelde zich helemaal nog niet klaar voor het échte leven. Ze wilde liever voor altijd hier blijven. Op Hogwarts voelde ze zich altijd goed. Dit was haar leven. Maar na dit jaar was het voorbij. Julie sloot haar ogen en een traan gleed uit haar ooghoek. Met de rug van haar hand veegde ze hem weg. Ze glimlachte. Ze zou dit jaar eens extra genieten van haar perfecte leventje op Hogwarts.

(JA IK GING OOK THE MENTALIST KIJKEN ZIMONAHHHH <3!!!!)

Callum keek de jongen even verbaasd aan, waarom liep hij niet weg? Hij trok even zijn wenkbrauw op maar besloot het toen maar te laten rusten en leunde tegen de boom aan en keek dromerig naar de wolken. Hij liet zichzelf dit keer in zijn gedachten verdrinken en sloot zijn ogen om te genieten van het lekkere weertje! Ondanks het nogal onrustig was door de overenthousiaste eerste jaars lukte het hem om gewoon rustig te genieten en even dingen om zich heen te vergeten.

Melaine keek op toen ze een viool geluid hoorde. Meestal was zij degene die viool speelde, maar dit keer was het moridin die de viool bespeelde. Ze zuchtte en bekeek nu even de zon weer, die steekte op haar hoofd. Zonder erbij na te denken stond ze op en ging ze onder een boom zitten. Voor haar zaten een paar jongens, ze waren in iedergeval niet van SLytherin, dat was zeker.

Hanna kwam het terrein opgelopen met een kil gezicht. Geen gemene blik, maar ook geen vrolijke. Haar stok zat in haar jas, die droeg ze voor de zekerheid altijd bij zich. Je wist maar nooit wanneer iemand irritant ging doen.

Danny zat tegen een boom aan, en keek naar de mensen die langs liepen. Vooral naar de meisjes. (XD) Hij beoordeelde ze op innerlijk en uiterlijk, zonder ze eigenlijk te kennen.

Hanna zag de vervelende Huffelpuffer weer, maar keek hem niet aan. Dat was hij niet eens waard, ook al zag hij er best goed uit, een huffelpuffer kón niet leuk zijn dacht Hanna.

Danny's blik viel op Hanna. Eigenlijk was hij gisteren te ver gegaan, dat wist hij zelf ook wel.. Maar ze verdíende zijn 'excuses' niet... Of wel?

Hanna voelde ogen in haar nek prikken. Ze moest zichzelf beheersen niet terug te kijken, wat uiteindelijk niet lukte. Zonder enige uitdruk in haar gezicht keek ze recht in dat van Danny. Ze keek niet weg, ze bleef kijken.

Ze is wel knap, dat moet ik toegeven... Maar dat doet er niet toe. Hij keek haar ook aan, en moest zijn gezicht in de plooi houden, wat redelijk moeilijk ging, aangezien hij zowat altijd glimlachte.

Hanna bleef staren, een staarwedstrijd had ze nog nooit verloren, meestal won ze vrij snel. Mensen durfden haar niet lang aan te kijken, bang om haar boos te maken.

Dít keer win je niet.. Hoop ik. Hij bleef staren, wat eigenlijk steeds meer interesse tonen werd dan dat het staren bleef. Hij voelde zijn mondhoeken omhoog krullen, wat hij eigenlijk niet wilde.