Het schoolterrein.

Melaine draaide zich om. "Elysia, wacht." maar daarna keek ze naar Callum. "Waarom willen jullie meer weten over de adamasdiamant?" vroeg ze op fluistertoon. Callum zou waarschijnlijk niets vertellen. Maar ze moest die boeken hebben. Ze moest de legende weten van de Adamasdiamant, voorhaar vader.

Elysia had Melaine wel horen roepen maar deed net alsof ze dat niet had gehoord en liep door, de boeken stevig tegen haar aangeklemd. Hopelijk versprak Callum zich niet, want Melaine werkt waarschijn dus wél samen met Draco. Waarom zou ze anders zo geïntresseerd zijn in de Adamas diamant?

'De Adamasdiamant? Mhh? We waren iets aan het opzoeken over de Yumika diamant hoor.' loog hij vloeiend en stond op. Hij glimlachte en keek even rond. 'Ik moet maar eens gaan, ik en Elysia moeten ons project nog afmaken .. en ze voelt zich niet zo goed dus moet ik het maar alleen afmaken. I'll see ya!' zei hij en liep weg. Hij draaide zich even om en deed zo'n klein zwaai gebaartje als een afscheidsding, en zette aanstalten om naar hun leerlingenkamer te gaan.

Matt keek toe hoe één van hen opstond en Callum alleen liet met het andere meisje. Callum keek met een brede grijns omhoog en Matt zwaaide onzeker lachend terug. Wat the hell had ze verteld? Hij had de neiging om zijn spullen te pakken en naar binnen te snellen, maar misschien kwam hij zo nog wat te weten. Hij werd gerustgesteld door de plotselinge gedachte dat Hanna toch niks los zou laten. ze herinnerde zich immers waarschijnlijk niks meer. Een glimlachje krulde om zijn mond heen.

Melaine keek Callum aan. "Lieg niet,"mompelde ze terwijl ze Callum achterna liep.

Elysia merkte dat Callum achter haar aankwam, maar net toen ze naar hem toe wilde lopen zag ze ook Melaine erachter verschijnen. Damnnnn. Snel draaide ze zich weer om en rende zowat de trap op, op weg naar de afdelingskamer.

'Ik lieg niet.' zei hij droogjes en keek haar aan. 'We hadden boeken over Diamanten en Stenen .. dus waarom vraag je me over de Adamas steen? Alhoewel, ik weet daar wel wat vanaf.' zei hij en begon weer te lopen, met een verborgen glimlach op zijn gezicht.

Melaine bleef ze achterna lopen. Ze zouden vast en zeker naar hun afdeling gaan, wat al helemaal betekende dat ze logen. "Uit de verboden sectie, gok ik." Ze grijnsnde breed.

'Wat? Boeken over Stenen en Diamanten? Neehoor, die kan je ook in de bieb krijgen.' zei hij, alsof hij niet snapte waar ze het over had en vroeg over Stenen en Diamanten en niet over de Adamas diamant itself.

(volgend mij is Elysia niet meer bij ons? XD zij was al weggelopen toch?)

Melaine zuchtte diep. "Waarom vertel je me gewoon niet de waarheid. En waarom mocht ik die boeken dan niet zien. Waarom lag het boek dan open op de bladzijde dat over de adamasdiamant ging." Melaine ratelde maar door en bleef hem bij benen.

'Geen idee? Misschien hadden we het boek net geopend en was het op die bladzijde gesprongen ..' zei Callum, hij had nooit moeite gehad met liegen en kwam altijd geloofwaardig over, dus stotteren or whatever deed hij gelukkig niet. 'Waarom ben je eigenlijk zo geïnteresseerd in de Adamas diamant?' vroeg hij en en stopte. Hij keek haar doorzoekend aan en keek naar de trappen waar Elysia was verdwenen. Hij zuchtte en wachtte geduldig op antwoord.

Elysia merkte dat Callum nog steeds niet verder liep en dat betekende waarschijnlijk niet veel goeds. Tijd om te gaan acteren dus. Ze tilde ze boeken iets verder omhoog en liet ze toen omlaag vallen, waardoor er een grote plof hoorbaar was. 'AU!' riep ze toen, zo hard dat het beneden wel hoorbaar moest zijn. Om het nog iets erger te laten lijken duwde ze met haar voet een grote vaas om, die gelijk kapot viel. Nu moest Callum wel komen.

Callum keek gelijk op en liep naar de trappen, 'Mijn plicht roept .. dus ik zie je nog wel!' riep hij naar beneden en glimlachte. Daarna holde hij zich naar Elysia en zag hij dat het geacteerd was. 'Good job!' zei hij en liep door naar hun leerlingenkamer.

Melaine bleef kwaad achter. Ze moest die boeken te pakken zien krijgen. Misschien kon snape er we lvoor zorgen dat ze de kamers van Ravenklauw zouden doorspitten. Melaine grijnsde breed.

Elysia glimlachte kort en stond toen weer op om vervolgens snel naar hun leerlingenkamer te gaan. 'En we moeten dat boek écht niet meer uit de leerlingenkamer halen. Echt niet. Het is waarschijnlijk de enige plaats waar Melaine niet komt.' Snel opende Elysia de leerlingenkamer en stapte naar binnen. Safeeee.

Danny zat buiten, tegen een boom aangeleund rond te kijken. Hij keek naar de mensen die langs liepen, naar de mensen die aan het lachen waren. Hij zuchtte. Hij had het zelfs nog niet gehoord van Matt en Hanna. Het scheelde dat hij Hanna nu echt opgegeven had, en niet meer achter haar aan zat.

Hanna kwam met een very very very verdrietig en boos gezicht tegelijk het schoolterrein op. Ze zag Danny niet eens zitten, ze zag eigenlijk bijna niks, ze kon alleen maar aan gisteren denken, of naja, proberen te denken. Ze herinnerde zich niets. Onderweg hoorde ze iemand giechelen en wijzen naar Hanna, een eerste klassertje. Hanna stapte erop af en tilde het kleine wezentje aan zijn kraag omhoog en haar ogen spuwden vuur. 'Don't you dáre to laugh again.' zei ze, en daarna liet ze het ventje los, die met een 'boemmetje' op de grond kwam. Hij stopte inderdaad meteen met lachen, en rende samen met zijn vriend het schoolgebouw in. Een paar meter van Danny vandaan liet ze zich op de grond zakken.

( arm ventje )

(( hihi ))

(ahahahha evil bitch :'D) (ohja hij had die bruggertjes er net over horen praten ;D)

Danny keek opzij. 'Wilde avontuurtjes gehad gisteren, hmm?' Hij kon het niet laten te grijnzen, en leunde in ontspannen houding tegen de boom achter zich aan.

Melaine keek naar een bijna depressieve Hanna. Ze vroeg zich af waarom Hanna half dood leek te gaan? Maar ze bleef zitten. Haar binnen pretje over de gebeurtenis die zich gister avond had afgepseeld, waarover Jammerende Jenny had zitten praten. Soms was dat huilend spookje toch ngo ergens goedvoor.

( AHAHAH GO YOU! )

Hanna keek op, met een dodelijke blik. Ze liep richting Danny en zette haar toverstok op z'n keel. 'Jij weet wel wat, jongeman, maar eigenlijk weet je helemaal niks.' Samen met haar woede dropen er tegelijkertijd tranen naar beneden.

Draco liep over de binnenplaats, en zag eerst een depressieve Hanna. Hij trok zijn lip op. Dat moest een zwadderaar voor stellen: ze deed het met een griffoendor, wat triest. Hij liep naar Melaine."Hello."

Ergens voelde hij een steek van medelijden. 'Nee, gelukkig niet, laat de sappige details maar zitten. Het enige wat ik weet, is dat je als échte (dit woord zei hij met een minachtende ondertoon) zwadderaar zwaar onderuit bent gegaan, en dat je je nog steeds gedraagt alsof je.. nooit fouten maakt.' Hij had eigenlijk nog nooit zo kil geklonken als nu, maar het deed hem ergens wel goed. Ze had zijn diepste geheimen 'gelezen' (?!?) en daar zou ze voor boeten.